Όταν ζούμε σε μια εποχή που σχεδόν τα πάντα βγαίνουν σε προσφορά, όταν όλα είναι ρευστά και τείνουν να γίνουν ανούσια, εμείς πως το διαχειριζόμαστε;
Κατά πόσο συμβάλουμε σε αυτό; Ειδικά όταν πρόκειται για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ακολουθούμε το ρεύμα; Την απόλυτη κατάρρευση των συναισθημάτων;
Πως μπορούμε να προστατέψουμε τις σχέσεις μας και να προστατευτούμε και εμείς οι ίδιοι;
Ας ξεκινήσουμε αρχικά με ειλικρίνεια.
Δεν κάνουμε εκπτώσεις… Ειδικά στον έρωτα. Ο έρωτας δεν είναι για να βγαίνει σε πλειστηριασμό. Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε να γίνει ληξιπρόθεσμος. Γιατί απλά ούτε διακανονισμός γίνεται, ούτε και ρύθμιση. Περνάει κατ ‘ ευθείαν στις “διαγραφές” . Οφείλουμε λοιπόν να τον διατηρήσουμε “ενήμερο” και να τον προστατέψουμε.
Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα δύσκολο. Αλλά στις μέρες μας δυστυχώς πόσο εύκολα βγαίνει σε παζάρι. Ούτε μια προσπάθεια για να “κρατηθεί” στο επίπεδο που του αξίζει.
Με την πρώτη δυσκολία τον πουλάμε σε τιμή ευκαιρίας. Και έτσι “γεμίσαμε” φθηνιάρικες δήθεν “αγάπες” που πλασάρονται ήδη στις επόμενες.
Προτιμάμε την ευκολία της αθόρυβης εξόδου και θριαμβευτικής επόμενης εισόδου.
Δεν δίνουμε αξία στο ¨κάτι” που θα εμφανιστεί και θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πραγματικά ουσιαστικό. Αφήνουμε αμέσως να ‘ξεφουσκώσει’ ο ενθουσιασμός και να μειώσουμε την σημασία του.
Νομίζω ότι πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία του ‘πάμε για άλλα’. Να μείνουμε σε αυτά και να πιστέψουμε την αξία τους.
Να μην δώσουμε κανένα εκπτωτικό κουπόνι που θα την μειώσει. Έτσι, ουσιαστικά και ανθρώπινα μπορούμε να βιώσουμε κάτι αληθινό.
Άννα Νικολέτου
