Η πρώτη μέρα της Άνοιξης 21 Μαρτίου ανήκει στην ποίηση.
Η ιδέα ήταν του Έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 προτείνει στην Εταιρία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης. Η ημερομηνία 21η Μαρτίου προτάθηκε από την ποιήτρια Λύντια Στεφάνου λόγω εαρινής ισημερίας αφού η ποίηση συνδυάζει το σκοτάδι με το φως.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης στην UNESCO εισηγείται να οριστεί η 21η Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
H πρότασή του υπερψηφίστηκε από τα μέλη έτσι τον Οκτώβριο του 1999, στο Παρίσι, ανακηρύσσεται και επίσημα με το σκεπτικό της απόφασης ότι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ και θα βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο να ισχυροποιήσει την ταυτότητά του.
Να αποκτήσει μια δύναμη όπως οι άλλες τέχνες και να επαναπροσδιοριστεί η φράση του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη δίχως ποίηση”.
Η ποίηση λοιπόν δεν είναι μόνο λέξεις. Είναι ο ρυθμός της ανθρωπότητας, είναι το πένθος, το φως, η γιορτή, ο φόβος, η ελπίδα.
Είναι η απόλυτη έκφραση των συναισθημάτων χωρίς μάσκα και χωρίς φραγμούς. Ταξιδεύει παντού, σε κάθε εποχή, με κάθε ρυθμό. Δεν φοβάται και δεν κρύβεται. Είναι η τέχνη που μιλάει χωρίς να κραυγάζει, που απαιτεί, που συγχωρεί, που αγαπά χωρίς να πληγώνει.
Η ποίηση είναι η γλώσσα της σιωπής.
“Ω απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε κι όμως αυτό υπήρξε όλη μας η ζωή…”
Τάσος Λειβαδίτης
Άννα Νικολέττου
