Οι καιροί αλλάζουν, η τεχνολογία επίσης… Οι άνθρωποι ίσως…
Σίγουρα όμως ο τρόπος που επικοινωνούν είναι διαφορετικός.
Δυσανάλογος θα έλεγα με την καθημερινότητα, δυσανάλογος με τον
τρόπο που σκέφτονται.
Οσοι από εμάς ήμασταν τυχεροί να μάθουμε
να επικοινωνούμε με το συναίσθημα και όχι με τα πλήκτρα ενός
κινητού, δυσκολευόμαστε στην κατανόηση της εύκολης ‘ξεπέτας’.
Ίσως να γινόμαστε και λίγο αστείοι όταν γράφουμε ένα μήνυμα λες
και δίνουμε πανελλήνιες στην 4ή δεσμη. Τι θέλω να πω;
Ξεκινάς να εξηγήσεις, να απαντήσεις, να απορρίψεις, να προτείνεις
και οι λέξεις ‘τρέχουν’ στην πλατεία να σύρουν τον χορό.
Ο λόγος; Γιατί έχουμε μάθει να απαντάμε, να μιλάμε και να εκφραζόμαστε,
εστώ και με την σιωπή, απέναντι στον άλλον ή ακόμα και μέσα από εκείνο το
τηλέφωνο που χρειαζόταν να κάνεις ολόκληρο κύκλο το δακτυλό σου
για να πάρεις ένα νούμερο.
Έτσι λοιπόν, χανόμαστε στην μετάφραση… Και μήνυμα, στο μήνυμα, ψάχνουμε
την μπαλίτσα στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Άλλες φορές τρέχουμε να την μαζέψουμε, άλλες φορές μας την πετάνε πίσω και
έτσι παίζουμε το παιχνίδι των λέξεων όπως παίζουμε με την μπάλα.
Διασκεδαστικό δεν λέω…, αλλά με μία λάθος πάσα μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι.
Και πολλές φορές δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε. Θέλουμε απλά να κάτσουμε
στον πάγκο, να μιλήσουμε, να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ όταν θέλουμε κάτι αποτελεσματικό δεν ανταλλάσουμε γραπτές λέξεις.
Συζητάμε και λύνουμε κάθε απορία ώστε να μην αφήσουμε ούτε
μπαλάκι του πινγκ πονγκ να πέσει κάτω.
Άννα Νικολέτου
