Η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας που μας κάνει να
αναβάλλουμε συναισθήματα και πράξεις.
Η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας που μας δένει με μια
κλωστούλα ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η
κλωστούλα μπορεί και να μην κοπεί ποτέ για να μας
αφήσει να προχωρήσουμε.
Η ψευδαίσθηση της αιωνιότητας που μας παρασύρει να
παίξουμε πόκερ με τον χρόνο.
Αυτή είναι η δική μας ψευδαίσθηση.
Υποτιμάμε τον χρόνο. Υποτιμάμε την αξία του.
Νομίζουμε ότι τον κερδίζουμε αλλά μας πιάνει κορόιδα.
Έξυπνος, περνάει σιωπηλά και ξεγλιστράει με το γάντι
χωρίς να τον πάρουμε χαμπάρι.
Μας προκαλεί, μας φοβίζει, μας εξιτάρει. Τον αγαπάμε
και ταυτόχρονα τον μισούμε. Και ζούμε με αυτόν.
Τον κουβαλάμε μέσα μας, πλάι μας, πίσω και μπροστά μας.
Ας τον εκτιμήσουμε. Ας είμαστε ευγνώμονες για το κάθε
λεπτό που μας χαρίζει και ας αφήσουμε τις απατηλές
σκέψεις ότι τον ‘έχουμε΄ στο τσεπάκι μας.
Δεν προσπαθεί να μας ξεγελάσει, να μας διδάξει προσπαθεί.
Να μας διδάξει να βάζουμε προτεραιότητες…
Μην ‘χρονοτριβούμε’ λοιπόν κι ας κυνηγήσουμε πρώτα ότι μας
κάνει να αισθανόμαστε όμορφα. Αυτό δεν είναι προτεραιότητα;
Άννα Νικολέτου
