Ποτέ καμία αλλαγή δεν είναι μάταιη. Όλες οι αλλαγές μας εξελίσσουν.
Είτε τις έχουμε επιλέξει εμείς, είτε ήρθαν τυχαία, είτε ήρθαν χωρίς την θέλησή μας.
Δεν χρειάζεται να μοιρολατρούμε ή να ψάχνουμε τον λόγο που έγιναν, τις αποδεχόμαστε
και μακάρι να είναι από εκείνες θα μπορούσαμε και να αγαπήσουμε.
Εγώ προσωπικά παρ΄ολο που δεν τις επιδιώκω γιατί έχω την τάση να δένομαι με ανθρώπους,
καταστάσεις, ακόμα και αντικείμενα, τις αγαπώ και σχεδόν τις παρακαλάω.
Κι όταν βλέπω πως δεν έρχονται ξεκινάω δειλά δειλά αλλάζοντας κουρτίνες!
Έτσι για το γαμώτο. Να πω στον εαυτό μου “Τι στο καλό; Κι αυτό μια αλλαγή είναι!”
Μετά προχωράω στα ριχτάρια, στα σεντόνια και γενικά ότι βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο.
Τις αλλαγές μέσα μου ήδη τις έχω κάνει και φυσικά συνεχίζω και… φυσικά
το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αν γίνει η αρχή ξεκινάς να αναθεωρείς και να τις αποζητάς έστω και με το σταγονόμετρο…
ακόμα κι αν αυτό σημαίνει αρχίζοντας από τα μαξιλάρια στους καναπέδες!
Τα μάτια έχουν την τάση να ‘κολλάνε’ σε σημεία και το μυαλό σε καταστάσεις.
Θα μου πεις τώρα ‘κι αν εγώ αυτή την αλλαγή δεν την θέλω;’
Αν είναι μια απώλεια; Μια αρρώστια;
Χρειάζεται να πιστέψουμε ότι συμβαίνει, συμβαίνει για να μας εξελίξει.
Να μας μάθει συναισθήματα, συμπεριφορές, να μας προετοιμάσει για ότι άλλο θα συμβεί.
Η απώλεια ή κάποιο πρόβλημα υγείας θεωρώ ότι είναι η πιο σημαντική αλλαγή.
Εξωτερικά και εσωτερικά. Μας αλλάζει και μας μεταλλάσσει.
Αρχικά μας αποδυναμώνει αλλά τελικά μας δυναμώνει.
Μαθαίνουμε πως να κάνουμε στροφή 180 μοιρών. Οι περισσότεροι βέβαια από εμάς.
Είναι σαν να μας έριξαν στην θάλασσα χωρίς να ξέρουμε κολύμπι.
Έτσι λοιπόν … ή μαθαίνουμε να κολυμπάμε ή πνιγόμαστε.
Οπότε ας τις δούμε ως ευκαιρίες για εξέλιξη και ας είμαστε έτοιμοι για την
καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Άννα Νικολέτου
