Πόσες φορές έχουμε “μασήσει” τα λόγια μας από ανασφάλεια, από αμηχανία, από το να μην πληγώσουμε τον άλλον;
Πόσες φορές έχουμε παραμείνει στην πίσω θέση αντί να προχωρήσουμε στην πρώτη με το να μην μιλάμε;
Πόσες φορές το μετανιώσαμε;
Μήπως πρέπει να αλλάξει αυτή η τακτική; Να σταματήσουμε να κάνουμε πρόβες για το τι θα πούμε την κατάλληλη στιγμή -που επίσης δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει- και να σταθούμε μπροστά υπερασπιζόμενοι τα συναισθήματα μας;
Συντηρώντας τις βουβές σκέψεις μας βάζουμε καθημερινά εμπόδια. Εμπόδια που θα χρειαστεί αργότερα να κάνουμε πιο σκληρή προπόνηση για να τα προσπεράσουμε.
Όταν δεν μοιραζόμαστε αυτό που θέλουμε μένουμε πίσω δημιουργώντας αδικαιολόγητα κενά και καταστάσεις που αρκετές φορές είναι μη αναστρέψιμες. Αξίζει; Μπα θα έλεγα.
Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να μην εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε και να στριμώχνουμε συναισθήματα και θέλουν να το σκάσουν γιατί… θα “σκάσουν”!
Βέβαια, ο τρόπος που εκφράζουμε τους συλλογισμούς μας είναι το ίδιο σημαντικός με το ίδιο το περιεχόμενο τους.
Είναι βασικό να επικοινωνούμε ουσιαστικά ώστε να χτίσουμε αληθινές σχέσεις και να γκρεμίσουμε τις κάλπικες.
Να είμαστε ξεκάθαροι. Να μην μπερδευόμαστε στην ανασφάλεια της ανταπόκρισης και στο τι θα ακούσουμε από την άλλη πλευρά. Τα πράγματα γίνονται πιο απλά για όλους μα περισσότερο για εμάς, όταν βγαίνουμε από τον λαβύρινθο των σκέψεων μας που επίσης δεν χρειάζεται να βάλουμε και κανέναν μέσα σε αυτόν.
Ας μιλάμε λοιπόν στον άλλον ευθέως οι παρακάμψεις οδηγούν σε αδιέξοδα.
Άννα Νικολέτου