Έρωτας… έρωτας… τι είναι έρωτας;
Είναι εκείνο το παιδάκι με το βέλος που δεν ξέρει σημάδι;
Είναι εκείνο το τραγούδι που μας κάνει και δακρύζουμε;
Είναι εκείνο το τρέμουλο στα άκρα που νομίζουμε ότι έχουμε
κάποιου είδους αυτοάνοσο;
Ή μήπως είναι ένας συνδυασμός;
Κι όμως δεν γνωρίζω να απαντήσω. Γνωρίζω όμως ότι όσο περνάνε
τα χρόνια το βιώνουμε διαφορετικά.
Μαθαίνουμε και διαβάζουμε πλέον τις πληροφορίες του εγκεφάλου μας,
τις σκανάρουμε και τις βάζουμε κατά προτεραιότητα.
Κατανοούμε καλύτερα τα συναισθήματά μας αντιμετωπίζοντας τα
κατάματα, πιο ώριμα αλλά δυστυχώς πιο φοβισμένα, πιο επιφυλακτικά.
Αλλά γινόμαστε και πάλι παιδιά, μεγάλα παιδιά.
Θέλουμε κατ΄αρχήν να κάνουμε στροφή στην καριέρα μας…
Νομίζουμε ότι θα γίνουμε συγγραφείς σημειώνοντας ραβασάκια στα post it,
νομίζουμε ότι θα γίνουμε ο νέος Picasso αφού μας πέτυχε η καρδούλα
στην κόλλα Α4 πίσω από την φορολογική δήλωση… και πάνω από όλα ότι
θα τραγουδήσουμε δίπλα στην Μαρινέλλα εφ’ όσον εκείνο το
‘Πάρ’το φεγγάρι και κάν’το βέρα μου…’ το είπαμε με τόσο πάθος
μα και χωρίς φόβο ότι θα μας στείλει την αστυνομία ο γείτονας.
Και συνεχίζουμε…
Χαιρόμαστε με το κτύπημα του τηλεφώνου, χαμογελάμε μόλις ξυπνήσουμε
και δεν ανοίγουμε τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου όταν θα
έρθει ο αλλοδαπός να μας καθαρίσει το παρμπρίζ. Βασικό…
Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε πάνω σε μια υπερχείλιση συναισθημάτων
γνωστών μεταξύ αγνώστων, να τσακωνόμαστε με την μνήμη μας γιατί
επιμένουμε ότι κάποτε το είχαμε ξαναπεράσει.
Ο πραγματικός έρωτας λοιπόν είναι μια αστείρευτη πηγή ευτυχίας,
δεν είναι μια προσωρινή παύση απόλαυσης. Δεν είναι το διάλειμμα
που αναζητάς για να ξεφύγεις από κάτι που σε βαραίνει.
Κι όταν έρθει τον ‘βουτάς’ από τα μαλλιά και του βάζεις κωδικό
ασφαλείας! Που τον γνωρίζουν μόνο δύο. Οι ενδιαφερόμενοι.
Γιατί είναι ερωτεύσιμος, επιρρεπής και πολύ επικίνδυνος.
Έρωτας λοιπόν… το συναίσθημα με τα περισσότερα σημεία στίξης.
Ερωτηματικά, θαυμαστικά και πολλές πολλές τελίτσες…
Άννα Νικολέτου
