Χημεία και χημεία…
Τελικά είναι όλα θέμα χημείας;
Η’ μήπως έχουμε την καραμελίτσα αυτή που μας έχουν δώσει να πιπιλάμε;
Βεβαίως συμφωνώ απόλυτα ότι όταν υπάρχει χημεία, τα πράγματα
λειτουργούν πιο εύκολα, πιο αβίαστα, πιο όμορφα…
Περιπλεκόμενη με όλα τα είδη σχέσεων, ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές
γίνεται σταθμός για μια αρχή ή ένα τέλος.
Είναι τόσο σίγουρη για τον ευατό της που μας τυφλώνει… μας διεγείρει
σαν ναρκωτικό. Την θέλουμε και της ανοίγουμε διάπλατα την
πόρτα χωρίς καμία ασφάλεια. Χωρίς άμυνες γιατί μας έχει ήδη πείσει.
Κόβει, ράβει και ξηλώνει. Είναι πολύ τολμηρή και θαρραλέα για αυτό
κι εμείς την ακολουθούμε.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η χημεία μας πάει αλλού; Όταν αρχίζει και γίνεται
τοξική και μετά το “ρίχνουμε” σε άλλο είδους χημείας;
Γιατί σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ πιο έντονα λόγω αυτής.
Γιατί σίγουρα θα το πάρουμε βαρέως όταν συνειδητοποιήσουμε πως “πέσαμε”
με τα μούτρα εξ ‘αιτίας της.
Τουλάχιστον όμως δεν είναι πονηρή.
Τα χαρτιά της τα ανοίγει, απλά εμείς πολλές φορές εθελοτυφλούμε.
Είναι απλά επιπόλαια και ενθουσιώδης.
Δεν το κάνει επίτηδες. Είναι ο ευατός της και με αυτό τον τρόπο μας “μαγεύει”.
Και έτσι τα καταφέρνει και δεν της κρατάμε κακία.
Προτείνω όμως να την προσέξουμε και να μην της έχουμε τόσο τυφλή εμπιστοσύνη.
Να ελέγχουμε που και που τα συστατικά της γιατί υπάρχει κίνδυνος
να αλλοιωθούν.
Οπότε ας κρατήσουμε λίγο τις επιφυλάξεις μας για να μην βρεθούμε προς εκπλήξεως.
Άννα Νικολέτου
