Έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ πόση ενέργεια καταναλώνουμε άδικα και ανούσια;
Πόση ενέργεια που θα μπορούσαμε να είχαμε εκμεταλλευτεί δημιουργικά;
Ακόμα και τίποτα να μην κάναμε, θα ξεκουράζαμε τουλάχιστον τα κύτταρα του
εγκεφάλου μας, τα οποία τα έχουμε κάψει τελείως…
Τσακώνονται κάποιοι δίπλα μας και αντί να μας διαπεράσει, μπαίνει η σφήνα
στο κεφάλι μας και ασχολείται με αυτό.
Μας κάνουν μια παρατήρηση και αντί να ασχοληθούμε μερικά λεπτά, μπορεί να
ασχολούμαστε μέρες…
Μας λέει κάτι που δεν μας αρέσει, η φίλη μας, ο φίλος μας, κάποιος δικός μας
εν πάση περιπτώσει και έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ που μας ανεβαίνει το αίμα
στο κεφάλι πριν καν το φιλτράρουμε.
Αξίζει; Δεν νομίζω. Οι ώρες μας είναι αρκετά πολύτιμες για να τις σπαταλήσουμε
για σκέψεις αρνητικές, για κουβέντες άσχημες, για συναισθήματα που δεν μας
κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα.
Υπάρχει βέβαια και εξήγηση για αυτό. Κάποτε ο Οsho είχε πει ότι το μυαλό μας
συνδέει καταστάσεις αρνητικές από το παρελθόν, με αποτέλεσμα αν δεχτεί ένα
αντίστοιχο συναίσθημα στο παρόν ανταποκρίνεται το ίδιο μόνο και μόνο επειδή
του ήταν γνώριμη η κατάσταση. Νευριάζουμε και μόνο στην σκέψη χωρίς να
προηγηθεί τίποτα!
Ας αδειάσουμε τον κουβά με δυσάρεστα ερεθίσματα και ας τον γεμίζουμε με
συναισθήματα που μας προκαλούν ηρεμία, χαρά, δημιουργία.
Ας αδιαφορήσουμε για αυτά που μας προκαλούν δυσαρέσκεια, γιατί αν το μυαλό
‘κολλάει’ πραγματικά στα γνώριμα συναισθήματα καλό θα είναι τα ‘γνώριμα’
να γίνουν υπέροχα.
Μην αφήνουμε τίποτα αρνητικό να επηρεάζει την σκέψη μας. Γιατί καθημερινά
δεχόμαστε δυστυχώς καταστάσεις, λόγια, συναισθήματα που δεν ανήκουν σε εμάς
και τα αντιμετωπίζουμε σαν δικά μας. Δεν χρειάζεται. Να κάνει ο καθένας αυτό
που χρειάζεται για τον εαυτό του και να μην το ‘φορτώνει’ σε εμάς.
Μην δεχόμαστε το παραπάνω βάρος που ο άλλος θέλει να το ξεφορτωθεί.
Ας ελαφρύνουμε το μυαλό μας, την ψυχή μας, τις σκέψεις μας και σίγουρα θα
βρούμε κάτι άλλο να φορτωθούμε. Απλά θα είναι κάτι που θα θέλουμε να το
“κουβαλάμε” , θα θέλουμε να το ταξιδεύουμε και θα θέλουμε να το έχουμε
μαζί μας χωρίς να το θεωρούμε βάρος.
Αννα Νικολέτου
