Υστερία… την είχαμε; Την έχουμε; Την αποκτήσαμε; Τι από τα δύο;
Το σίγουρο είναι ότι έχει σχεδόν εντρυφήσει στην καθημερινότητα μας.
Δεν ξέρω εαν φταίει η πανδημία, δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός,
δεν ξέρω αν φταίει ο ξερό μας το κεφάλι, ξέρω όμως ότι έχουμε
γίνει τόσο μυγιάγγιχτοι που αν δούμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη
τις περισσότερες φορές δεν θα τον αναγνωρίσουμε.
Μια επιθετικότητα και μια υστερία πλανάται στον αέρα σε τέτοιο
βαθμό που αν έβρεχε θα έριχνε κοτρώνες.
Πας να μιλήσεις σε κάποιον, οποιονδήποτε και πρέπει να έχεις
φιλτράρει τόσο αυτό που θα πείς που στο τέλος σκέφτεσαι:
‘Βρε δεν πάει στα κομμάτια… Δεν λέω τίποτα…’ και κάθεσαι μέσα
στην μουγγαμάρα να στριφογυρίζεις στο κυκλάκι που έχεις ζωγραφίσει
νοητά στο μυαλό σου.
Άραγε αυτή η επιθετικότητα, αυτή η υστερία υπήρχε κάπου κρυμμένη
σε ένα κουτί ασφαλείας, μέσα στον εγκέφαλο μας και κάποιος ή οι
καταστάσεις το ξεκλείδωσαν; Τι να πω… Νομίζω όμως ότι πρέπει να την
μαζέψουμε και να την κλειδώσουμε πάλι εκεί που ήταν πριν μας γίνει
μόνιμο κουσούρι.

YOGA πρακτική άσκηση “Μέσα από το δύο”
Σε έναν κόσμο που μας σπρώχνει συνεχώς να κρατάμε αποστάσεις και να «ανταγωνιζόμαστε», εμείς διαλέγουμε