Και είναι και κάποιοι άνθρωποι που τους αγαπάς μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν… Δεν τους βλέπεις συχνά αλλά τους νιώθεις. Που ξέρεις ότι σε σκέφτονται και είναι εκεί… Που όταν τους δεις θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Θα εκφράσεις συναισθήματα χωρίς περιοριστικούς όρους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που σου υπενθυμίζουν την αξία των ουσιαστικών σχέσεων και σε ξυπνούν όταν αναλώνεσαι σε καλά καμουφλαρισμένους χαρακτήρες. Και ξαφνικά όλα γίνονται πιο εύκολα. Και με μια απλή ματιά χωρίς καν να μιλήσουμε. Τόσο απλό και υπέροχο.
Κι όμως πόσο περίεργο για κάποιους αν δεν το έχουν νιώσει. Μπορεί και να γελούν αλλά δεν ξέρουν τι ευτυχία χάνουν. Που περιτριγυρίζονται από τόσους ‘φίλους’ αλλά ουσιαστικά είναι μόνοι. Τόσο μόνοι που το αντιλαμβάνονται μόλις στραβοπατήσουν στο τόσο επιμελώς στρωμένο κόκκινο χαλί τους. Και για να σηκωθούν δυστυχώς θα χρειαστούν δεκανίκι, δεν θα βρουν το χέρι εκείνο που θα τους τραβήξει και θα τους βοηθήσει να περπατήσουν χαμογελώντας πάλι κάνοντας πασαρέλα στην ζωή.
Αυτό το χέρι χρειαζόμαστε στην ζωή μας. Για να γινόμαστε καλύτεροι. Να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι. Aυτούς τους ανθρώπους να μην τους απογοητεύσουμε και όταν μας χρειαστούν να βρισκόμαστε δίπλα τους.
Αννα Νικολέτου
