Κι αν κάποτε αποφασίζαμε να ακρωτηριάσουμε τις σκέψεις μας για να δώσουμε περισσότερο χώρο στο συναίσθημα;
Τι θα γινόταν; Μήπως θα αισθανόμασταν λίγο καλύτερα περιπλανώμενοι στην καταιγίδα των αισθήσεων χωρίς ομπρέλα;
‘Εχουμε μπλοκάρει τον εγκεφαλό μας από κάθε είδους σκέψεις που δεν μένει χρόνος να δίνουμε σημασία στο τι πραγματικά αισθανόμαστε. Χάσαμε την αξία του. Δεν ξέρω αν φταίει ο χρόνος, η εποχή, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Δεν ξέρω αν φταίνε οι συνθήκες και η συνήθεια. Ξέρω ότι μια στιγμή αρκεί για να μας αλλάξει τα δεδομένα. Και αυτή η στιγμή δεν οφείλεται στην σκέψη. Οφείλεται στην δράση κάποιου συναισθήματος.
Πως; Απλώς… όταν ένα συναίσθημα αποφασίζει να πρωταγωνιστεί ανατρέπει τα πάντα δίχως σκέψη. Είτε για καλό, είτε για κακό.
Πόσες φορές προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε βάση “ώριμης σκέψης” και πόσες φορές αποτύχαμε;
Και με την λογική που βάζουμε μπροστά ένα συναίσθημα το έχει προκαλέσει. Ένα λογικό, ξενέρωτο, φλατ συναίσθημα.
Για ποιο λόγο λοιπόν να μην τα βάλουμε κάτω, να τα αριθμήσουμε αυθόρμητα και να τους δώσουμε την αξία που πραγματικά έχουν.
Για ποιο λόγο “καίμε” τον εγκεφαλό μας για να εξηγήσουμε αυτό που νιώθουμε. Ας αφεθούμε στην ανεμελιά της παιδικής μας φύσης κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε περαστικοί στην ίδια μας την ζωή.
Είμαι σίγουρη πως τα πνευμόνια μας θα ανοίξουν με την πρώτη συναισθηματική πραγματική μας ανάσα.
Άννα Νικολέτου
