Αλήθεια… όταν έχεις αγαπήσει και έχεις αγαπηθεί πολύ,
αλλά πάρα πολύ, πως μπορείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο;
Δεν γίνεται… Όχι από θέμα εγωισμού, ούτε για να
αποφύγεις να παίξεις το θέατρο του παραλόγου.
Είναι μια αλήθεια που υπάρχει βαθειά μέσα σου και όταν
γίνεται κάτι το διαφορετικό το αντιμετωπίζεις σαν ψέμα.
Γιατί όπως και να το κάνουμε ψέμα είναι.
Το νιώθεις, το αντιλαμβάνεσαι στο δευτερόλεπτο και
κρίμα να το αψηφάς.
Το έχεις ζήσει, το έχεις κερδίσει και ξέρεις πως είναι.
Οπότε άδικα να προβληματιστείς για το αντίθετο.
Δεν ανοίγεις κάν την πόρτα γιατί το έχεις ήδη δει από
το παράθυρο. Προτιμάς να την κλειδώσεις κιόλας μην ανοίξει
κατά λάθος από τον αέρα της ανασφάλειας.
Έτσι κάθεσαι στην ησυχία σου και πλέκεις βελονάκι τις σκέψεις σου.
Και είναι πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα.
Απολαμβάνεις την συνέχεια της δημιουργικής σου σκέψης και όχι
τα απόνερα κάποιας άνευ λόγου τρικυμίας.
Κι όταν αυτό το ‘κάτι’ εμφανιστεί, τότε η πόρτα θα ανοίξει από μόνη
της από την θύελλα που θα κάνει.
Κι εσύ εκεί, με ανοιχτή την πόρτα απολαμβάνεις την αλήθεια σου.
Αννα Νικολέτου
