Ξενέρωμα… μεγάλη λέξη, μεγάλη σημασία…
Τύχη το θεωρώ… Ούτε δράματα, ούτε ψυχοφάρμακα.
Απλά εκεί που είσαι στα ουράνια πλημμυρισμένος από
πεταλουδίτσες άσπρες, ροζ και τυρκουάζ, ξαναγίνονται κάμπιες.
Αναθεωρείς και ξυπνάς από την αχαλίνωτη υπνοβασία.
Μπορείς πλέον να αντιμετωπίζεις το φτερούγισμα στο στήθος σαν άγχος
γιατί δεν σηκώθηκες νωρίς, κι όχι σαν ερωτευμένο μαθητούδι.
Επανέρχεσαι στην αδιάφορη πραγματικότητα, προσπαθώντας να την
κάνεις πάλι ενδιαφέρουσα με αρκετό ρεαλισμό ψεκασμένο στην ατμόσφαιρα.
Μπορείς ξανά να διαβάζεις και να συγκεντρώνεσαι στις λέξεις που είναι
απαραίτητο αν θέλεις τουλάχιστον να ενημερωθείς για κάτι.
Ήρεμα & ωραία γίνεται μια απομυθοποίηση που είχες πλάσει στον
εγκέφαλο σου σε στιγμή αδυναμίας. Έρχεται από μόνο του χωρίς
καμία προσπάθεια. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Το χωρίς προσπάθεια ξενέρωμα.
Άννα Νικολέτου
