Αυτό που θέλουμε την ανησυχία μέσα στην ησυχία μας δεν το καταλαβαίνω…
Αναπαυμένοι στην ηρεμία μας ψάχνουμε ένα σωρό τρόπους να ξεβολευτούμε.
Τι θέλουμε τελικά; Μια μουντζα…
Ακριβώς αυτό! Μια ωραιότατη μούντζα σαν αυτές τις αείμνηστες του παλιού
ελληνικού κινηματογράφου.
Γιατί χρυσό μου να φλερτάρεις με ένα σωρό σκέψεις που θα σε οδηγήσουν
στην καλύτερη των περιπτώσεων στον ψυχοθεραπευτή;
Ή να ψάχνεις εναλλακτικές λύσεις σε συνεδρίες γιόγκα που δεν λέω…
καλή είναι αλλά από συνειδητή επιλογή και όχι για να ηρεμήσεις από την
ανησυχία που προκάλεσες χωρίς νόημα στον εαυτό σου….
Και να σου τα τηλέφωνα στις δύο το πρωί στην κολλητή σου/στον κολλητό σου
για να φωνάξεις ότι θέλεις να βουτήξεις από το παράθυρο… και να σου
τα κρασιά που τα φύλαγες για ‘ιδιαίτερες’ περιπτώσεις.
Αν είναι ξεκίνα από τώρα… Τελικά τι είμαστε;
Ένα κουτί γεμάτο ανασφάλειες. Το οποίο είναι δίπλα σε ένα άλλο κουτί
γεμάτο αμφιβολίες.
Και κουτάκι στο κουτάκι το γεμίσαμε το ράφι.
Ας τα αφήσουμε λοιπόν απλά τα πράγματα όσο κλισε κι αν είναι η πρόταση…
Μην ψάχνουμε το μαύρο μέσα στο άσπρο … μην το ψάχνουμε κάν μέσα στο γκρι…
γιατί όταν το βρούμε δύσκολα ξανανοίγει το χρώμα…
Είναι σαν να έβαλες μπουγάδα επίτηδες τα άσπρα με τα μαύρα…
Άννα Νικολέτου
