Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια που θα έπρεπε να γράφεται
με κεφαλαία είναι η απώλεια.
Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται… απλά συνηθίζεται…
Η απώλεια θα είναι πάντα απώλεια με όλη την βαρύτητα της λέξης.
Επώδυνη και αναπόφευκτη.
Απώλεια από θάνατο, απώλεια του ίδιου μας του εαυτού.
Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζουμε, πώς το βιώνουμε, πως προσαρμοζόμαστε.
Κάποιους τους κάνει πιο σκληρούς, κάποιους πιο ευαλώτους, ένώ κάποιες
φορές συνδέονται και βαδίζουν μαζί χέρι – χέρι.
Με τα χρόνια να περνούν και να υπάρχει ακόμα αυτή η πληγή που
δεν λέει να κλείσει. Μέχρι που συμβιβάζεσαι. Εκεί είναι το μυστικό.
Να βρεθεί το κουμπάκι του stay calm.
Ούτε on ούτε off . Χρειάζεται να την ζήσουμε.
Να αντιμετωπίσουμε την αντίδραση του νου και του σώματος .
Να την αποδεχτούμε αφού είναι μια νέα πραγματικότητα.
Νέα ΔΙΚΗ ΜΑΣ πραγματικότητα.
“Είμαστε αυτοί που είμαστε, χάρη σε όλα όσα χάνουμε και το
πώς αντιμετωπίζουμε τις απώλειες εκείνες”.
Χόρχε Μπουκάι
Άννα Νικολέτου
